- Charakter: odważny, o silnym instynkcie stróżowania
- Wielkość: w kłębie psy – minimum 66 cm, suki – minimum 61 cm
- Waga: psy 45-73 kg (nawet czasem do 80 kg),
suki 34-54 kg (nawet czasem do 60 kg). - Długość życia: 10-12 lat
- Odporność na warunki atmosferyczne: bardzo duża
- Mastify tybetańskie to psy długo dojrzewające, suki pełna dojrzałość osiągają w wieku prawie 3 lat, samce w wieku 4 lat, co stawia ich
w czołówce psów długo dojrzewających. - Koszty utrzymania: 350-400 zł miesięcznie
- Cena psa z metryką ZKwP / rodowodem: 3.500 – 6.000 i więcej:
w zależności od pochodzenia rodziców i ich przodków, tytułów, standardu danej hodowli, koloru, typu budowy, badań i przeznaczenia szczeniaka (piesek do towarzystwa / na wystawy i hodowlę).
MASTIF TYBETAŃSKI (DO-KHYI) / (Tibetan Mastiff)
Wzorzec FCI nr 230 /24.06.2015
Pochodzenie: Tybet ( Chiny )
Data publikacji aktualnego wzorca: 18.03.2015
Użytkowość: Pies do towarzystwa i stróżujący
Klasyfikacja FCI: Grupa 2 – Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła.
Sekcja 2.2 – Molosy typu górskiego. Nie podlega próbom pracy.
WRAŻENIE OGÓLNE
Pies masywny, ciężki, proporcjonalnie zbudowany, o mocnym kośćcu. Imponujący, o solidnym, poważnym wyrazie. Łączy majestatyczną siłę, krzepę i wytrzymałość, przystosowany jest do pracy w różnych warunkach klimatycznych.
Długo dojrzewa; suki osiągają ją w pełni w wieku 2- lat, a psy nie wcześniej, jak w 4 roku życia.
WAŻNE PROPORCJE
Długość czaszki od stopu do guza potylicznego równa długości kufy, ale kufa może być też trochę krótsza. Długość tułowia nieco większa od wysokości w kłębie.
GŁOWA
Mocna, ciężka, szeroka. U dorosłych osobników od oka do kąta pyska może rozciągać się fałda skóry.
MÓZGOCZASZKA
Czaszka : Duża, bardzo lekko zaokrąglona, z wyraźnym guzem potylicznym.
Stop : Wyraźny.
TRZEWIOCZASZKA:
Nos : Duzy, jak najciemniejszy przy danym umaszczeniu, o dobrze rozwartych nozdrzach.
Kufa : Dobrej szerokości, dobrze wypełniona i głęboka, tępo zakończona.
Wargi : Dobrze wykształcone, zakrywające żuchwę.
Uzębienie : Szczęki mocne, kompletny zgryz nożycowy: siekacze szczęki ściśle zachodzą przed siekacze żuchwy. Dopuszczalny zgryz cęgowy. Zęby równomiernie rozmieszczone.
Oczy: Średniej wielkości, w różnych odcieniach brązu odpowiednio do umaszczenia, im ciemniejsze, tym lepiej. Szeroko rozstawione, owalne, lekko skośne. Powieki dobrze przylegające. Wyraz pełen godności ??
Uszy: Średniej wielkości, trójkątne, wiszące, osadzone pomiędzy krawędzią czaszki a okiem, skierowane do przodu, szczególnie, gdy pies jest pobudzony, i przylegające do policzków. Pokryte miękkim, krótkim włosem.
SZYJA
Mocna, dobrze umięśniona, łukowato wysklepiona. Podgardle niewielkie. Gęsta, okazała kryza, zwłaszcza u samców ?
TUŁÓW
TUŁÓW: Mocny ?
Grzbiet: Prosty, umięśniony.
Zad: Szeroki, raczej poziomy.
Klatka piersiowa : Raczej głęboka, średniej szerokości, o dobrze wysklepionych żebrach, kształtu sercowatego. Spodnia krawędź mostka sięga poniżej łokcia.
OGON
Średniej długości, osadzony wysoko w jednej linii z grzbietem, w ruchu i przy pobudzeniu noszony wysoko, luźno zawinięty nad grzbietem , dobrze owłosiony.
SIERŚĆ
Twarda, gęsta, struktura ważniejsza od obfitości. Włos okrywowy nie przesadnie długi ani gruby, ale szorstki, prosty i nastroszony, w żadnym razie nie jedwabisty, falisty czy kędzierzawy. Podszerstek gęsty i wełnisty, w miesiącach letnich skromniejszy. U samców sierść wyraźnie bardziej imponująca, niż u suk. Obfita sierść na szyi i łopatkach tworzy kryzę. Ogon obficie owłosiony, na udach wyraźne portki.
(Szata mastifa tybetańskiego w typie chińskim różni się nie tylko długością – jest znacznie dłuższa na barkach, kryzie i udach, ale także strukturą. Struktura jest bardziej miękka, często długo w okresie dojrzewania od szczeniaka do około 2 lat jeszcze wełniasta. Z wiekiem, szczenięcy podszerstek zostaje odrzucany w okresach linienia, a sierść nabiera blasku i pożądanej szorstkości. Najpiękniej jak u każdego typu mastifa tybetańskiego wygląda w okresie zimowym/wczesną wiosną. Pielęgnacja polega na wyczesywaniu martwego włosa w okresie letnim – czas linienia).
MAŚĆ
Intensywnie czarna, z podpalaniem lub bez; błękitna z podpalaniem lub bez, złota, od płowego do głębokiej czerwieni , śniada. Barwy możliwie czyste; podpalanie od intensywnie kasztanowego po jaśniejsze. Dopuszczalna biała gwiazdka na piersi, a tolerowane małe białe znaczenia na łapach. Podpalanie występuje nad oczami, na dolnych partiach kończyn i spodzie ogona, na kufie. Tolerowane okulary wokół oczu.
➡ KOLORY – ZNAJDĄ PAŃSTWO W PLIKU O KOLORACH MASTIFA TYBETAŃSKIEGO
RUCH
Ruch zdecydowany, a przy tym lekki i elastyczny, z dobrym wykrokiem i silnym napędem kończyn tylnych. Przy większej prędkości z tendencją do zbieżności. Stęp pełen godności. Mastyf tybetański sprawnie i wydajnie porusza się w każdym terenie.
(Mastify w typie chińskim często niesłusznie posądzane za ciężkość w ruchu. Dobrze wyważone, nieekstremalne linie chińskie mają piękny lekki ruch).
KOŃCZYNY
KOŃCZYNY PRZEDNIE
Proste, dobrze kątowane i porośnięte obfitą sierścią.
Łopatka : Skośna, dobrze umięśniona.
Łokcie : Nie wykręcone na zewnątrz ani do wewnątrz.
Podramię : Proste, o mocnym kośćcu.
Śródręcze : Mocne, lekko nachylone.
KOŃCZYNY TYLNE:
Mocne, dobrze umięśnione i kątowane.
Oglądane z tyłu – równoległe.
Udo: Dość długie, mocne, dobrze umięśnione, ale nie przeładowane mięśniami.
Kolano: Dobrze kątowane.
Staw skokowy: Mocny, niski.
Wilcze pazury mogą być pozostawione.
ŁAPY
Dość duże, mocne, okrągłe i zwarte, palce dobrze wysklepione, obfity włos między palcami.
WYSOKOŚĆ W KŁĘBIE
Psy : nie mniej jak 66 cm.
Suki : nie mniej jak 61 cm.
Mastify Tybetańskie w tym typie mogą mieć nawet 80 cm w kłębie i więcej.
WADY DUŻE
➡ Zła kondycja fizyczna i brak sprawności.
➡ Głowa lekka lub bardzo pomarszczona.
➡ Obwisłe wargi.
➡ Obfite podgardle.
➡ Uszy duże i/lub nisko osadzone.
➡ Oczy jasne, przeszywające spojrzenie.
➡ Słaba pigmentacja, zwłaszcza na nosie.
➡ Beczkowate żebra.
➡ Ogon mocno skręcony nad grzbietem.
➡ Zbyt głębokie lub strome kątowanie tyłu.
➡ Ruch ciężki, związany.
➡ Wzrost poniżej minimum (tolerancja 2 cm).
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE W HODOWLI / WYSTAWACH FCI:
➡ Agresja lub wyraźna lękliwość.
➡ Przodozgryz lub tyłozgryz.
➡ Każda maść oprócz wymienionych we wzorcu, np. biała, kremowa, czekoladowa, szara, lila, pręgowana, łaciata.
➡ Każdy pies o nienormalnej budowie i/lub przejawiający zaburzenia zachowania powinien być zdyskwalifikowany.
➡Samce muszą mieć dwa normalnie wykształcone jądra, w pełni wyczuwalne w mosznie.
O RASIE POZA WZORCEM FCI:
Wyżej opisany wzorzec rasy FCI – grupa II FCI, sekcja 2.2, nr wzorca 230 – jest opisany jest na pierwotnym typie – Mastifa z tzw. typie klasycznym. Przyczyną stworzenia opisu typu jednoznacznie wskazującego na typ tzw. europejski / pierwotny może być również fakt, iż 1967 roku pierwszy opis rasy zatwierdzony i stworzony przez FCI w formie standardu opierał się na opisie osób wyznaczonych do stworzenia danego opisu. Opis ten był zależny od tego jakie tak naprawdę były badane i opisywane osobniki. Jak wiadomo w zależności od regionu w jakim się znajdowali i osobników danego typu jaki tam występował najliczniej. Stąd pominięte zostały typy mniej występujące w badanym obszarze czy też i unikalne umaszczenia np. kremowe, białe.
Oczywiście opis niekiedy jest krzywdzący na wystawach przy ocenach sędziowskich rasy, w której wystawiane są wszystkie mastify tybetańskie, a ocena zależy od indywidualnego podejścia do tematu oceniającego sędziego. Sędzia może zarówno trzymać się w ocenie klasycznego typu europejskiego, ale również docenić piękny typ chiński (nieekstremalny, bądź po prostu w lepszej kondycji i bliższy opisowi rasy w proporcjach niż porównywanego klasycznego).
Kształtowanie rasy / typu: Jest to rasa pierwotna nie kształtowana przez człowieka. W Tybecie dbano o czystość rasy ze względu na ich cechy użytkowe, ale także ze względów lokalizacyjnych – wysoko w górach ciężko było o inne większe psy, które dobrze by sobie radziły w takich warunkach naturalnych. W różnych rejonach niższych Himalajów pierwotne mastiffy też często różniły się i wyodrębniały konkretnymi cechami (były cięższe i większe od tych w wyższych partiach gór, które były mniejsze i bardziej skoczne). W zależności od indywidualnych pożądanych cech wyglądu przez właścicieli a eksteriery te się wyodrębniały.
Wyodrębnienie się typów / eksterieru: w ostatnich latach coraz bardziej popularny staje się typ chiński, dlatego nie którzy Chińczycy zaczęli selekcjonować osobniki z pożądanymi cechami tj. mocniejszy czerwony kolor/biały kolor, większy/mocniejszy kościec czy dłuższy włos. Dlatego aktualnie możemy spotkać trzy różne typy eksterieru:
#KlasycznyTyp – „Do-khyi „-
#LionTyp “Tsang-khyi” – co oznacza “najlepszy pies” ? – duży mastiff o pięknej długiej kryzie, dłuższym włosie na udach, grzbiecie, uszach.
#Ekstremalnytypchiński – duże, masywne osobniki o gęstym i długim włosie rozłożonym po całym ciele. Często z dużą ilością szaty, skóry i kryzą nachodzącą na oczy.
Opracowanie: Anna i Patryk Domareccy – Ngau Dynasty – Tibetan Mastiff Kennel
Opis wzorca na podstawie Wzorca FCI nr 230 /24.06.2015
